Her Şeyde Bir Hayır Vardır

[yineben]

***** her şeyde bir hayır vardır *****

Zamanın birinde bir padişah yaşarmış. Padişah avlanmayı çok sever, sık sık avlanırmış. Padişahın aklı-selim, “Her şeyin hayırlısı, her şeyde bir hayır vardır.” cümlesini dilinden düşürmeyen bir de veziri varmış. Padişahın başına bir şey gelse vezir hep ; “Padişahım üzülmeyin her şeyde bir hayır vardır.” dermiş. Padişah da vezire bu yüzden çok kızarmış.

Yine bir gün padişah vezirine “bugün ava nereye gidelim” diye sormuş, vezir bir yer tarif etmiş. Oraya gitmişler fakat avlanırken padişah elinden yaralanmış, eli kanamış ve elinin yarasını sarmışlar. Padişah vezirine kızmış, “senin yüzünden oldu” demiş. Vezir yine aynı cevabı vermiş ; “Her işte bir hayır vardır padişahım, üzülmeyin.” demiş.

Bunun üzerine padişah vezire çok kızıp, ben elimi kesiyorum, sen bana “Her işte bir hayır vardır” diyorsun deyip veziri zindana attırmış. Vezir zindana giderken yine “Her işte bir hayır vardır” deyip gitmiş. Padişah yine öfkelenmiş, “adamı zindana attırıyorum adam yine aynı şeyi söylüyor” demiş.

Padişah avlanmak için az bir adamla başka insan ayağı değmemiş bir yere gitmiş, avlanırken oranın yerlileri bunları faka bastırıp, esir etmişler. Yerliler her gün bir esiri kendi inançları gereği kurban ediyorlarmış, sıra padişaha gelmiş ama onu serbest bırakmışlar. Çünkü yerlilerin inancına göre sakat veya, bir yeri yaralı adamdan kurban olmazmış.

Padişah vezirini düşünüp ona hak vermiş. Hemen ülkesine dönüp vezirini serbest bıraktırmış. Ama yine soruyu sormuş; “Hadi benim elimin kesilmesini anladık, peki senin zindana girmendeki “hayır” nedir demiş.

Vezir de; “bende zindana girmeyip sizinle gelseydim, yerliler şimdi diğerleri gibi beni de kurban etmiş olacaklardı demiş.”

Ders alıp, öğüt çıkaranlara ne mutlu…

 

 

 

 

[yineben]

BİR GÜN, bir çiftlikteki atların birine bakan seyis:

"Bu attan hayır gelmez artık!" demişti.

Söylediği at güçlü bir hayvandı. Ama hiç kimse ona binmek istemiyordu. Çünkü çok huysuz bir hayvandı, üzerindekini atıyor, ağaçlara çarpıyor, yanına yanaşanı çifteliyordu.

Bir gün çiftliğe bir yabancı geldi, bu attan çok hoş­landı ve onu dört haftada terbiye edeceğini, kuzu gibi yapacağını söyledi. Çiftlikteki herkes bıyık altından güldü, ama seslerini de çıkarmadılar.

Ne var ki, işler düşündükleri gibi gitmeyecekti. Yeni gelen adam, atı eğerledikleri zaman tatlı tatlı konuşa­rak ona şeker vermekle işe başladı. Sonra, kendisiyle konuşa konuşa onu idman sahasında gezdirdi. Sonra, yine idman sahasında gezdirirken, birden atın üstüne atlayıverdi. Hayvan bir-iki sıçrayış yaptı; şimdiye ka­dar yapıldığı şekilde, kamçılansın diye beklemişti.

Ama kamçılanmadı. Kamçı da yoktu, mahmuzlama da, azar da.

İki hafta böyle geçti.

At tanınmayacak kadar değişmişti. Kendisine bakan insan gibi, o da dikkatli ve uysal olmuştu.

Çiftlik ahalisi, bu olaydan şu dersi çıkarmışlardı: Gerçekten iyi bir davranış, asla zaaf değildir. Tam ter­sine, en sert seyislerin başa çıkamadığı hayvanları bile uysallaştıran büyük bir kuvvettir.

Tatlı dilin yapıcılığına inanmayanlar, bunun böyle olduğunu at ahırında öğrenmişlerdi.

(W. Foerster)