altavista Posted June 19, 2007 Share Posted June 19, 2007 İSTANBULDA BİR GÜN Yıl sanki 1970 leri andırıyor dışarıda havalar soğuk ve sisli her zamanki gibi köşede salepçimiz vardı.Hasan amca yaşlı gözlükle ve her saba bize salep yetiştirmek için sabahın erken saatlerinde kalkar ve yollara düşer. Bizde onu her zamanki yerde beklerdik köşede. Geldimi koşardı bütün mahallenin çocukları öle bi bağırıyorduki içim eriyordu. Salep salep die o bizim içimize salepleriyle ısıtıyordu ama onu kim ısıtıyordu bilmiyorduk elleri titriyor hele ısınmak için arabada yanan tüpün başından ayrılmıyordu. Biz gene sınıflarımıza girer ısınırdık. Hasan amaca ise nereye gider, nerede kalır, ne yapar haberimiz olmazdı. Bir gün arabanın başında soğuktan donacak üzeri Edebiyat öğretmenim Zeynep Hacam buldu.Oda çok i biridir hep hasan amcadan salep içerdi gerekirse fazla para bile verirdi ama hasan amca kabul etmezdi.Çok grurlu biriydi. Asla dilenmezdi. Namazında niyazında bir adamdı ama ne olduysa işte biz sınıfa girdikten sonra oldu. Elleri buz kesmiş yanakları soğuktan Donmuş bir şekilde arabasının yanında bulup Zeynep hoca hastaneye ******ürdü Bizde şaşkınlıklar içinde bakıyorduk sınıftan ne oluyor die. Ama aklımıza hasan amcanın öleceği bizi bırakıp gideceği aklımıza bile gelmezdi. Hep i düşünürdük kötülük kanımızda olmadı hiç Biz sınfa girdiğimizde hep hasan amcayı ALLAHA emanet ederdik. Yerini yurdunu sölemezdi bize ama bizim her şeyimizi bilirdi.Zeynep hocam hastaneye ******ürmüştü Hocam telaşlanmıştı çok. Doktor içeriden çıkınca sorar doktora büyük bir haykırışla ZEYNEP HOCA; Nesi var doktor bey DOKTOR:Üzgünüz elimizden geleni yaptık başınız sağ olsun. Deyince Yıkıldı Zeynep hoca ağlamaya başladı.o mavi gözleri kana bulanmıştı Sınıfa geldiğinde biz her zamanki gibi şımarıyorduk.Ta ki o kötü haberi verene kadar.Büyük bir haykırışla susunnnn dedi Bizim sınıfta ses kesildi.Düşünüyordu nasıl başlıcanı bilmiyodu.kısık ve hıçkırarak hasana amcayı kaybettik arkadaşlar dedi. Ağlamaya başladım bende.zeynep hocam araştırmış Hasan amcanın kaldığı yeri ewi bile yokmuş.Damda yatıyormuş.Soba desen yok sıcaklık desen yok bir tek ince battaniye ile ısınırmış.artık o İstanbul sokaklarında salepçi hasan amcayı arar olduk gün arınca bekleriz dönecek die hep başka salepçi gelirdi. İçmezdik… ÖZGÜR MUHTAR Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Archived
This topic is now archived and is closed to further replies.