Sevmek Bazen Vazgeçmeyi Bilmektir

[mavikiz]

Sevmek Bazen Vazgeçmeyi Bilmektir

İyi kalpli, yalnız bir adam, bir gün bir koza bulur. Kozanın içinde

küçük bir tırtıl vardır. Adam çok sever bu tırtılı, onunla tüm yalnızlığını,

tüm sevgisini paylaşır. Gel zaman git zaman tırtıl büyür, güzel bir kelebek

olur. Adam, kelebeğine hayran, bırakamaz bir türlü...

Aslında kelebeğin aklında dağlar, kırlar, çiçekler vardır da; kıyamaz bir

türlü adama ve sevgisine, yalnız bırakamaz o’nu. Üç günlük ömrünü sevildiği ve sevdiği yerde geçirmeye hazırdır. Ama adam bilir ki; "Sevmek bazen vazgeçmeyi de bilmektir"...

Kelebeğine son kez bakar ve onu salıverir özgürlüğüne, kırlarına, çiçeklerine doğru. Kelebek mutlu olmasına mutlu olur ama hiç bir meltem, hiç bir çiçek yaprağı adamın avucunun sıcaklığını andırmaz. Aklında adam, o çiçek senin bu çiçek benim dolaşır saatlerce. Adam bir kelebeğe sevdalı,

bakıp durur boşluğuna. Kelebekse hala konacak sıcak bir avuç aramakta...

Böylece kelebek şunu anlar: Bazen ait olduğumuz yer orasıdır; sıcak bir avuçtur biliriz ama o yerin bize ait olma ihtimali bir hiçtir...

Böylece adam şunu anlar: Hiç bir sevdayı yalnızca sevgiyle yaşatamazsınız..

O günden sonra kelebek, adama duyduğu özlemi gömecek bir dağ aramaya başlar, ama gücü tükenene dek arayıp da bulamayınca anlar ki; Hiçbir dağ bir özlemi gömebileceğiniz kadar büyük değildir. Adamsa artık sevdasını koyar sımsıcak avuçlarına; kelebeğin yerine...

Herkes bir şeyler yaşar; iyi ya da kötü, doğru ya da yanlış. Yaşadıklarından bir çıkarım yaparak hayatına bir yol verir; aynı zamanda düşüncelerine de.